Energetyczna moc kobiety słowiańskiej – Sandra Kalinowska

Energetyczna moc kobiety w kulturze słowiańskiej
“Na słowiańskiej góry szczycie
 pod jasną nadziei gwiazdą
 zapisuję wróżby słowa
 wróci – wróci w stare gniazdo
 stare prawo, stara mowa
 i natchnione Słowian życie”
 Roman Zmorski

(…) Prawdziwa słowiańska pierwotna Wiedza, to naturalna synteza wiedzy materialnej, ezoterycznej i duchowej, których rozróżnienie i rozdzielenie stało się niestety podstawą i przyczyną upadku kultury Zachodu.

Wiarę wczesnych Słowian trudno jest nazwać religią, gdyż była ona mocno związana z Przyrodą, nie posiadała rozwiniętego systemu monumentalnych świątyń.

Świątynie Słowian były mocno związane z PrzyRODą, na przykład Święte Gaje, Święte Góry, Święte Wody i tym podobne obiekty i miejsca. Ludzkość, a szczególnie kobiety znały piękno i energetykę takich miejsc. Pielęgnując je i chroniąc, wzmacniały swoją moc. Słowianie na pierwszym miejscu stawiali RODzinę, swój RÓD i przyRODę. Można zauważyć to w piśmiennictwie: przyRODa, wiara przyRODzona, RODzeństwo, RODzić, poRÓD, RODzice, zaRODek. System słowiański zakorzeniony jest w Praźródłach, czyli podejściu holistycznym traktującym człowieka, środowisko i system jako całość.  Punktem wyjścia rozważań o kulturze Słowian jest zawsze prawidłowe obrazowanie. Wynikiem prawidłowego obrazowania jest Słowo. Istotne jest, aby zwracać uwagę na słowa i ich pochodzenie. W językach słowiańskich słowa są  były skrótami. Za każdym słowem stoi obraz. Z każdym obrazem powiązane jest oddziaływanie, wibracja. Jako przykład translacji słów rozważano obrazy bukwicy poprzez proste czytanie. Zmiany jakie wprowadzano do języków słowiańskich zanieczyściły pierwotne obrazowanie Praźródeł, okrajając stopniowo słowa z obrazu. Przodkowie zostawili zalecenia, które warto studiować i wprowadzić z powrotem do obiegu. Brak ładu w otoczeniu wizualnym wpływa na kulturę, język, rodzinę, narody i planetę.  Proces ten jest odwracalny, o ile powrócimy do życia w zgodzie z naturą i zrozumiemy jej zasady. W ten sposób oczyścimy ciało i świadomość, oraz napełnimy ją pierwotnym znaczeniem obrazów od nowa.

W kulturze prawosławnej męskość i kobiecość mogą być tylko Prawosławne. Dlatego u praźródeł odnosimy się do siebie nawzajem jak Bóg i Bogini. Oni nie wyjaśniają swoich relacji wzajemnych, lecz uzupełniają się. Kobieta tworzy ład, mężczyzna jest założycielem i bierze odpowiedzialność na swoje plecy, na swoich barkach nosi ród.

Tak więc kultura i wiedza Słowian opierała się na prawach Wszechświata i była zgodna z naturą. Ciekawym i być może trochę zaskakującym faktem jest to, że wiele informacji o kobiecości znajdziemy w dzisiejszych bajkach, baśniach, mitach i legendach. Wiele z nich mówi, że wszystko zaczyna się od pierwszej Bogini- Bogini Matki. Czczono ją jako: Anat, Isztar, Rea, Demeter,Hera, Izyda, Wenus, Pele… W kulturze słowiańskiej znajdziemy kilka określeń, ze względu na obszar zamieszkiwania. Będzie to: Gaja, Mokosz lub Łada. W każdej kulturze czy religii odkryjemy Bogini- Matkę. Słowianie żyli pełnią życia, mieli swoje normy i zasady, dzięki którym życie było piękne i wręcz magiczne. Cała ich kultura i wiara były przesiąknięte ogromem pierwotnej wiedzy z zakresu energetyki oraz funkcjonowania Wszechświata jako całości, którą my dziś, ludzie cywilizowani i rozwinięci technologicznie dopiero poznajemy, ze zdziwienia przecierając oczy. Dla wielu z nas nawet dziś ta wiedza jest niepojęta i większość broni się przed nią, nazywając
zabobonami i innymi diabelskimi spiskami. Ten temat jest dla mnie bardzo ważny, dlatego chciałam się nim podzielić ze światem, ponieważ gdyby dzisiejsze kobiety korzystały z wiedzy dawnych przodków i możliwości jakie daje nam moc, którą nosimy w sobie, to świat, w którym żyjemy i nasze życie jako społeczności, rodzin, czy jednostek wyglądałoby zupełnie inaczej.

Rozdział 1. Energetyka kobiet

W pradawnych traktatach Wedyjskich rozróżniano dwa rodzaje energii męską i żeńską , słoneczną i księżycową. Energia męska to energia słońca – energia aktywności, śmiałości, ryzyka, siły, agresywności. Jest ona nakierowana na osiągnięcia, wielkie wyczyny, przewodzenie. Ona rozgrzewa i jest w stanie spalić. Kobieca energia to energia księżyca – wyróżnia się ona łagodnością, delikatnością, czułością i cechami uspokajającymi. Ona ochładza- zarówno umysł, uczucia a także ciało. Kobiety czerpią energie głównie z ziemi, tak jak drzewo swoimi korzeniami. Żeńska energia postępuje od Ziemi i napełnia żeńścinę miłością, troską, wrażliwością, czułością, miłosierdziem i innymi jakościami żeńskości. Energia ta napełnia naczynie, którym jest macica- łono. W kulturze słowiańskiej kobieca energia była utożsamiana z drzewem, szczególnie z brzozą. Kobiety są jak to drzewo. Drzewo życia. Łączą niebo i ziemię Karmią światłem duszy. Brzoza była bardzo istotnym elementem w kulturze i wierzeniach Słowian. Często brała także udział w świętach i obrzędach. Bardzo silne energetycznie drzewo. Gatunek pionierski, zasiedla tereny zdegradowane. Uznaje się je za drzewo święte  i łączy z żeńską zasadą wszechświata, bóstwem płodności, ze względu na jej plenność. Była obecna w licznych praktykach, które miały na celu pobudzanie płodności. Uznawana także za symbol młodości i życia ze względu na to, że jako jedna z pierwszych na wiosnę puszcza listki. To święte drzewo wyznaczało także miejsce praktyk kultowych i rytualnych, spełnianych szczególnie przez kobiety, które proszą o rozpoczęcie  nowego cyklu wegetacyjnego, rozbudzenia mocy witalnych i płodnościowych. Posiada niezwykłą możliwość magazynowania światła. Wykorzystywana także w medycynie i magii ludowej.  Wiele z tych życiodajnych mocy i sił przypisywanych jest kobiecie. Uzdrawia, oczyszcza i odmładza. Kobiety wiosną piły i obmywały sokiem brzozowym twarz piersi, łono i nogi. Miało to na celu aktywowanie i rozbudzenie układu hormonalnego. W pozostałym okresie napełniały się jej energią, skumulowanym światłem.

„ …Dawniej matka pouczała dziewczynkę: ’ Stań się jak brzoza’. Inną, niezwykłą cechą tego drzewa jest jego wielka moc ochronna. Rosyjskie słowo 'bierioza’ pochodzi od słowa 'bierecz’, czyli chronić. To piękne drzewko, według tradycji rosyjskiej, związane jest z żywą obecnością najwyższej Pramatki- Bieregini, czyli tej, która chroni wszystkie swoje dzieci. Dawniej mama przekazywała córce: 'Jeśli zawsze będziesz chronić swoje serce i swoje łono, staniesz się jak Biereginia, będziesz chroniła nie tylko siebie, ale ochronisz przed złem wszystko i wszystkich. Będziesz też miała umiejętność oddalania wszystkiego, co złe. Twoje serce da ci wielką ochronę, a czystość twojego łona wielokrotnie ją wzmocni. Kiedy kobieta traci swoją czystość, traci ochronę. Dlatego naśladuj brzozę, która zawsze jest czysta.’”

Kobieta potrafi zamienić światło na materialne wydzieliny, hormony, które związane są z tajemnicą zdrowia, młodości i nieśmiertelności. Układ hormonalny kobiety porównywany do budowy krystalicznej, to jeden z największych sekretów ludzkości. Słowo sekret pochodzi od sekrecji- wydzielin gruczołów dokrewnych.

Serce i łono.

Serce zaczyna bić w dwudziestym drugim dniu ciąży, mózg rozwija się później. Serce jest pierwotne i potężne. To pierwsza brama. Zielony szmaragd. Brama do źródła bezwarunkowej miłości. W sercu kobiety powstaje spiralny wir miłości, który swoim wyglądem przypomina różę, stąd róża jest symbolem kobiety. Kobieta zamienia światło na energię miłości. To energia serca pozwala kobiecie chronić swoich najbliższych przed wszelkim złem, dodawać im odwagi, otuchy, a także leczyć choroby. To czucie, widzenie, intuicja. Tą czystą miłością najpierw kobieta musi

kochać samą siebie. Druga brama to łono. Wir życia. Centrum kreacji, Wielka Macierz Istnienia. Czerwona róża. Gniazdo gołębicy, w którym może ona złożyć Jajo życia. Tego typu symbolika jest

opisywana nie tylko w kulturze słowiańskiej, ale również na całym świecie. To łono daje możliwość przekształcania energii seksualnej w moc kreacji. Dzięki temu kobieta może wykreować wspaniałe i szczęśliwe życie dla swojej rodziny i zadbać o dobrą przyszłość dla swoich dzieci. Kiedy mężczyźni wychodzili z domu na łowy, kobieta błogosławiła swojego mężczyznę i kreowała jego bezpieczny i szybki powrót do domu. Żeńska dola, to uaktywnienie genetycznej pamięci, czyli
ma ona możliwość posługiwania się doświadczeniem swojej matki, babki, prababki, czyli wszelka informacja żeńskiej linii zostaje uświadomiona.

Głównym zadaniem każdej kobiety jest po pierwsze stworzenie wokół siebie przestrzeni miłości a po drugie stworzenie wokół siebie przestrzeni piękna. Kreacja. Są to podstawy jakich powinny uczyć się dziewczynki od dzieciństwa i podstawy jakimi powinny zajmować się w dorosłym życiu kobiety. A wtedy szczęście, rodzinę, zdrowie, sukces społeczny i dobrobyt znajdą je same. Energie księżycowe to spokój, harmonia, serdeczność, opiekuńczość, czułość, miłosierdzie – taka właśnie powinna być miłość kobiety. Kiedy kobieta kocha to roztacza wokół siebie energię miłości, w jej promieniach wszyscy znajdują pokój i harmonię, cichą radość życia.

Tak więc kobieta powinna starać się otwierać na miłość zarówno na jej przyjęcie jak i obdarowanie. Na tym polega przeznaczenie kobiety. Kobieta nie powinna zbyt dużo czasu poświęcać na poszukiwanie wiedzy i praktyk, nieustannie czytać, dbać o samorozwój, pracować nad sobą. Lepiej po prostu się uspokoić, przestać przeładowywać się informacją i zacząć czynić to po co się wcieliłyście – tworzyć wokół siebie przestrzeń miłości, obdarowywać miłością, troską, czułością, uśmiechem. Na tym polega duchowa droga, samorealizacja i doskonalenie kobiet.
Kiedy kobieta umocni się w stanie miłości to wejdzie w zadziwiająco piękną przestrzeń spokoju. Zauważy ona, że tempo jej życia zwolniło. Razem z tym zwolniły się procesy w ciele a w konsekwencji jej młodość się przedłuża. Jej prawdziwe piękno przejawiło się z wnętrza na zewnątrz, w spojrzeniu pojawił się blask, stan skóry i włosów się poprawił gdyż znormalizował się poziom hormonalny. I oczywiście taka kobieta zmieniła się w pachnący, niezwykły kwiat do którego zlatują się inni ludzie- kobiety, mężczyźni, dzieci, aby nacieszyć się roztaczanym przez nią słodkim aromatem i ogrzać się w promieniach dobrej woli tej cudownej kobiety. Rola kobiet na świecie zawsze była wyjątkowo wzniosła, a samo bycie kobietą, cudem samym w sobie, to misja, której powodzenie zależy od tego, na ile rozkwitną róże jej kobiecej mocy. Przyroda zawsze była i jest sprzymierzeńcem kobiet, Naturalną Świątynią Życia, której dziewicze energie nigdy nie zostały zniszczone. To dzięki przyrodzie kobieta może aktywować swoją moc i potęgę kreacji. Kiedy położy się na ziemi, jej serce i łono przylega do ziemi i ma z nią bezpośredni kontakt. Kobieta ładuje się poprzez bezpośredni kontakt z żywiołami, z naturą, przyRODą.

Rozdział 2. Trzy etapy życia kobiety

W kulturze słowiańskiej kobieca energia dzieli się na trzy symboliki tak jak trzy etapy życia kobiety. Potrójna bogini. Dziewica, Oblubienica i Wiedźma. Pierwszy etap to zielony szmaragd. Kamień Wenus jako gwiazdy porannej. Biała róża, biała gołębica. Górne królestwo, niebo, żywioły powietrza i wody. Drugi etap, czerwony, symboliczny rubin przypisany wieczornej Wenus, czerwona róża, czerwony smok. Środkowe królestwo, Ziemia, żywioł ognia. Trzeci etap czarnej bogini, czarnej róży, czarnego diamentu, żywioł ziemi, Dolne królestwo, świat podziemny.

Trzy boginie lub Potrójna Bogini. Kobieta. Chroni w swym wnętrzu zapis o piątym elemencie. Kobieta jest kwintesencją życia, esencją pięciu żywiołów.

Te etapy to nie tylko biologiczny rozwój lecz także aktywacja energii, które drzemią w  każdej kobiecie. Tkaczka, która tka tkaninę życia. Trzy prządki. Germańskie Norny, Celtyckie Solarne Brygit, czy nasze Zorze bądź Jutrzenki. Tkają  nici losu. Owe nici związane z mitochondrium DNA i dziedziczeniem w linii żeńskiej. Dziewczynka rodzi się z komórki, która powstała w łonie jej babki i została przekazana jej matce.

Dziewczynka- Dziewica, Oblubienica- Westa oraz Wiedźma. Pierwszy etap to dziecko- dziewczynka. Dziewica. Obejmuje okres od urodzenia do dojrzewania. W kulturze Wedyjskiej kobiety zawsze cieszyły się wielkim szacunkiem. Wszystko zaczynało się od momentu narodzin dziewczynki – w sanskrycie „diewa” znaczy „Boska”. Uważano, że dziewczynka rodzi się już doskonałą a jej najważniejszym zadaniem jest zachować swoją czystość. Do tego dziewczynki pierwotnie – ze swej natury – są bliższe Bogu niż chłopcy gdyż utkane są ze służenia. Służyć, oznacza według Słowiańskiej bukwicy „żyć z miłością” a nie być ślepym podnóżkiem, posługaczką, praczką, sprzątaczką. One od samych narodzin starają się służyć, pomagać – absolutnie bezinteresownie. Właśnie w służeniu jest misja kobiet. Chodzi również o tę kompletność, pełność, z jaką dziewczynka już przybyła na ten świat.
Jeśli przetłumaczymy to na bardziej zrozumiały poziom – każda dziewczynka jest księżniczką. Księżniczki bywają różne. Są bardzo łagodne i pracowite, bywają bardzo twórcze i łatwe do zdobycia, są też walczące księżniczki, ale nawet one są księżniczkami. Jest to etap, w którym dziewczynka od pierwszych dni swojego życia uczy się od starszych kobiet w rodzie, czyli zazwyczaj matki, babki i prababki sposobu , w jaki ma żyć, zasad, którymi powinna się kierować, oraz codziennych i niecodziennych czynności jakie są niezbędne życiu kobiety. Poznaje swoją role w rodzinie i społeczności, a przede wszystkim poznaje swoje ciało i sposób zarządzania swoją energetyką. Ten pierwszy etap to etap czystej miłości. Trwa do dnia pierwszej miesiączki. To bardzo ważne wydarzenie w życiu każdej dziewczynki. Moment przejścia. Biała róża przeistacza się w czerwoną różę. Dziecko w Oblubienicę- Westę. Menstruacja określana była różnie. Nazywano ją czerwonym kwiatem, szkarłatnym płomieniem, czerwonym miodem, rubinowym blaskiem, życiodajną lub mądrą krwią. Jeśli mówiono o niej mądra krew, oznacza to, że musiała mieć ogromne znaczenie. W mitologii słowiańskiej „Bogini Łada uczy kobiety, jak przygotować Dzban Życia i Nieśmiertelności, dodając kroplę mądrej krwi do krystalicznie czystej, źródlane wody. Dzban ten ofiarowuje Dziewica- Oblubienica swojemu ukochanemu.”. Tego typu opowieści znajdziemy w różnych kulturach na całym świecie. Kiedyś kobiety same potrafiły regulować cykl menstruacyjny. Tylko kobiece serce i łono może poczuć w czym tkwi sekret mądrej krwi. Każdy jej wypływ to moment silnego oczyszczenie, rozpuszczenia, odnowienia i odrodzenia. Dziewczynce przeistaczającej się w Westę wyprawiano święto. W nocy w otoczeniu kobiet  Dziewczynka szła do lasu by ofiarować kroplę swojej krwi menstruacyjnej Matce Ziemi. Robiła to w miejscu, w którym kobiety od pokoleń  wylewały swoją pierwszą krew. Przed pierwszą miesiączką Dziewczynki otrzymywały od swoich matek piękne długie czerwone i białe spódnice. Czerwoną zakładano na zewnątrz, białą pod spód.  Pierwsza krew miała spłynąć na obie spódnice. Potem w czasie każdej menstruacji Oblubienice namaszczały swoje spódnice kroplami krwi w różnych miejscach. Nadawano im mocy. Później prano je, ale moc pozostawała. Wokół tych kropli młode kobiety wyszywały kwiaty, a z upływem czasu, gdy spódnica się zniszczyła, szyły drugą i ozdabiały ją skrawkami wyciętymi ze starej, aby nadać jej mocy. Często też po osiemnastym roku życia kobiety szyły sobie trzecią, czarną spódnice, nosiły ją pod białą. Ona również była namaszczana. W tych spódnicach tańczyły, „gdyż taki taniec, jak mówi linia żeńska rozsiewa wokół Rubinowe Iskry Życia, Różnokolorowe Kwiaty Miłości i Czarne diamenty Transformacji.” Kobiety w tym czasie przypominały, że wszystkie czynności jakie wykonuje w czasie menstruacji mają zwielokrotniony efekt. Moc kobiety w tym momencie była maksymalna. Krew menstruacyjna miała dla kobiet ogromne znaczenie w wielu aspektach życia. Dodawano jej do wody, pito ją i podlewano nią rośliny. Dodawano do ognia, na którym gotowano, naznaczano próg domu, polewano nią chore miejsca. Celebrowały ją i ten czas. Pierwsza miesiączka to chwila, w której Dziewczynka stawała się ogniową, płomienną. Była płodna. Płodność oznacza tu nie tylko możliwość rodzenia dzieci ale również płodność i obfitość jako moc kreacji. Jest to najdłużej trwający etap w życiu kobiety.

Trzecim, ostatnim i nie mniej ważnym etapem jest przekwitanie. Kobieta staje się Wiedźmą- Wiedzącą, bogatą w mądrość swoją i przodkiń. To czas Czarnej róży, Czarnego Diamentu. Staje się wtedy Strażniczką, Szamanką i Uzdrowicielką. W społeczności słowiańskiej, w tym momencie kobieta należała do starszyzny i była bardzo ceniona. Menopauza nigdy nie miała tu nic wspólnego z końcem kobiecości, brakiem atrakcyjności czy odstawieniem na boczny tor. Wręcz przeciwnie. To czas kwintesencji kobiecości.  To moment potężnego przebudzenia intuicji. Dostępu do dolnego świata. Kobiety takie nazywano także Wizjonerkami lub Wieszczkami. Taka kobieta zna już siebie potrafi kochać i płodzić, staje się wilczycą- mądrą, silną i odważną. Jej zadaniem jest teraz uczyć i wspierać młode kobiety na drodze swojego rozwoju, budzić w nich róże mocy, jednoczyć je, pokazywać czym jest siostrzana miłość. Zaznajamiać je z tajnikami korzystania z kobiecej mocy, bo to dzięki niej kobiety czczono i wielbiono. Słowianie wiedzieli jak ogromna jest ta moc i zdawali sobie sprawę z tego, jak bardzo jest niezbędna do prawidłowego i dobrego funkcjonowania rodzin oraz całych społeczności.

Rozdział 3.  Moc kobiety w relacjach partnerskich

Kobieta jest łódką, a mężczyzna tym, który siedzi za wiosłami. Ta metafora odpowiednio obrazuje energetykę w związku. W dawnych czasach ludzie wyraźnie czuli związek z przyrodą i wiedzieli, że mężczyzna i żeńścina różnią się nie tylko fizycznie. U nich jest różna energetyka. Mężczyzna jest otwarty do góry, czerpie energię z Kosmosu, ale się nią nie napełnia. Od 14 roku życia on płynnie przechodzi do poszukiwania tej właśnie energii. Może ją uzyskać tylko poprzez kobietę. Bez energii po prostu uschnie. A u kobiety wszystko układa się odwrotnie: ona ma tę energię, którą czerpie z ziemi w nadmiarze. Normalny wypływ energii następuje tylko przez zwrócenie jej do mężczyzny. Kobieta karmi mężczyznę swoją energią, a on oddaje ją w materialnym ekwiwalencie: w postaci prezentów, pieniędzy, nieruchomości. Kiedy kobieta nie ma komu dać swojej energii, staje się nerwowa, rozdrażniona… ponieważ jej energia się przelewa. Żeńska energia przenika od Ziemi. Pojednanie, połączenie kosmicznej i ziemskiej energii odbywa się w momencie bliskości. Wtedy mężczyzna otrzymuje energię dla materializacji swoich idei i planów, innymi słowami, nadaje kierunek tej sile. Oprócz tego żeńska energia stwarza go bardziej zrównoważonym, spokojnym, stałym, kieruje go na twórczy trud. Mężczyzna, pozbawiony żeńskiej miłości i łaski staje się grubiański, okrutny, agresywny. Jego idee nie znajdują wcielenia, w rezultacie jest niezadowolenie, rozgoryczenie, oraz kanapa, przyjaciele, wędkarstwo, wódka.

Dziewczyna, która wychodzi za mąż i staje się matką, zmienia się jako energia. Matka jest tą, która urodziła, i jest w pełni odpowiedzialna za życie swojego dziecka. Dziewczyna, która stworzyła rodzinę na podświadomym poziomie bierze odpowiedzialność nie tylko za swoje dzieci ale także za męża. Rodzina to jedyna rzecz dla której ona żyje – bez niej dzieci nie będą się rodzić a jej mąż nie wypełni wszystkiego tego co zechce uczynić. Dzisiaj jego aktywnością jest biznes, sztuka, twórczy trud, praca.
Bez swojej kobiety mężczyzna nie jest w stanie stworzyć. Naprawdę tak to jest w rzeczywistości dlatego kobieta zawsze wspomaga męża – służy mu w wielkim znaczeniu kosmicznym. Jest to harmonijne życie rodziny i ludzi w ogóle. To nie znaczy, że pozycja kobiety jest uniżona, stłamszona i ją ten stan uraża – wręcz przeciwnie, kobieta jest zobowiązana być zawsze piękną, zdrową, wesołą, jej radość i zaufanie doładowuje męża, wspiera go etycznie, stwarza mu wszystkie warunki działania.
To od kobiety zależy kim będzie i co osiągnie jej mąż. Jest tylko jeden warunek: niech mąż sam wybiera drogę swoim sercem a żeńczyna musi mu tylko pomagać. A jeśli ingeruje, stawia przeszkody w jego życzeniu i poniża go to tym samym narusza uniwersalną harmonię Wszechświata. Zadaniem kobiety jest pomóc mężowi otworzyć się, pomagać mu w wypełnieniu jego misji i nie narzucać własnej.
Gwarantem silnej harmonijnej rodziny jest miłość. Miłość z taką siłą łączyła dwie połówki między sobą – to znaczy męża i żonę, że rozstawanie się było dla nich podobne do śmierci. Dlatego w dawnym czasie nie było niczym dziwnym, że kobiety wraz z mężami broniły swojej ojczyzny przed wrogiem. Kobiety te z reguły miały umiejętności walki nie gorsze niż mężczyźni. To prawdziwa wielka kultura naszych przodków. Jest to podstawa prawdziwej wiedzy wedyjskiej bowiem prawda to harmonia, a harmonia to szczęśliwe życie.

Żeńskie twórcze myślenie jest wielokrotnie silniejsze niż męskie dlatego jej możliwość wpływu na los jest bardzo duża – zarówno na swój własny los jak i na los męża.
Kiedy żona doświadcza rozkoszy i szczęścia w relacji, to jej mężczyźnie zaczyna się powodzić. Wszystkie drzwi się przed nim otwierają a sukces depcze mu po piętach. A to dlatego, że w swoim stanie wewnętrznego szczęścia i błogości żona błogosławi męża siłą swojego twórczego myślenia. Przyciąga do jego życia zdarzenia niosące wszelakie powodzenie. Przez kobietę ku mężczyźnie płynie albo strumień błogości, rozkwitu i powodzenia albo potok siły niszczącej.

Kobieta jest silnie połączona ze światami duchowymi – ze światem energii dlatego też jej myśli i jej wewnętrzny stan emocjonalny stwarzający poziom fizyczny realizuje się szybciej. Jeśli żona nie jest szczęśliwa w życiu rodzinnym, nie jest zadowolona z męża to jemu będzie trudno realizować się, trudno osiągnąć sukces.

Kobieta ma przede wszystkim ochraniać swojego mężczyznę energetycznie przed wszystkim co złe. Jej energia jest tak silna, że tworzy wokół niego coś na kształt energetycznej bańki, jest z nim połączona emocjonalnymi nitkami i drugim głównym jej zadaniem jest pielęgnować te nitki, aby się nie zerwały. Mężczyzna funkcjonuje dzięki kobiecej energii tak, jak samochód na benzynie. Kobieta tak jak woda zasila swojego mężczyznę, daje mu energię, siłę, możliwości osiągania dowolnych celów. W kobiecych rękach jest klucz do stworzenia szczęścia w swojej rodzinie. W kobiecej mocy jest zjednoczyć rodzinę, stworzyć w domu komfort i harmonię tak, żeby i mąż i dzieci były zadowolone, spokojne, pełne wewnętrznej ciszy. To pierwsze i najważniejsze w czym powinna się realizować kobieta.

A gdy kobieta dzierga, szyje, wyszywa, tworzy to wpada w harmonię ze swoją żeńska naturą a wynikiem tego jest polepszona praca żeńskiego systemu hormonalnego. Aktywacja drobnych zdolności ruchowych wyrównuje tło hormonalne w organizmie. Jakiekolwiek rękodzieło jest bardzo korzystnym zajęciem dla kobiecej psychiki. To właśnie monotonne wykonywanie jednych i tych samych ruchów pomaga się uspokoić i odprężyć. Jednakowe i monotonne ruchy wywołują zmiany w psychice. Zmienia się rytm serca, znika napięcie w mięśniach i systemie nerwowym. Następuje prawdziwy stan medytacji, odciągnięcia od problemów. Rękodzieło lepiej niż cokolwiek pomaga rozprawić się z trwogą i wewnętrznym napięciem a tym samym pomaga wyjść ze stanu stresu. Rękodzieło pomaga kobiecie się zatrzymać- po prostu być i po prostu żyć – bez analizowania i aktywnych działań. Zajmując się rękodziełem komunikuje swojemu ciału, że wszystko jest w porządku, wystarczy na wszystko czasu i nie trzeba nigdzie biec, nie trzeba też nikogo ratować. Wszystko jest dobrze i jest spokojnie. Rękodzieło pomaga poczuć połączenie z Ziemią. Poczuć siebie „tu i teraz”. Oto mój dom, to są moje ręce i one tworzą coś pięknego.

Prawdziwa Kobieta powierza mężczyźnie opiekę nad sobą, przyjmuje go totalnie a potem wspomaga jego wzrost osobisty i wzrost jego kariery, on sam dąży do zabezpieczenia rodziny i myśleniu o jej powodzeniu i dobrobycie. Kobieta poprzez stan pokoju jest natchnieniem dla mężczyzny do działania a on z radością i lekko wszystko wypełnia tzn. ona go nie zmusza, nie wymusza i nie popędza. Kobieta przez swój łagodny i pełen czułości stan zapewnia osobliwą atmosferę w domu: atmosferę miłości, ciepła, dobroci, szacunku i harmonii a to jest kluczem do szczęśliwego życia rodzinnego. Kobieta swoją szczerą i czystą miłością może wznieść mężczyznę na szczyty sukcesu. Kobieta darowuje długowieczność i zdrowie całej rodzinie jeśli prawidłowo przygotowuje posiłek nie dając przy tym upustu rozdrażnieniu i złym myślom- pożywienie nasyca się dobrymi i jasnymi wibracjami, staje się smaczne i pożywne. Jeśli Kobieta szanuje Mężczyznę to on automatycznie zyskuje szacunek w oczach otoczenia – w ten sposób działa jej moc. Kobieta to strażniczka, opiekunka całej rodziny- swoją czystością, miłością, wiarą i jasnymi myślami tworzy ona kokon ochronny dla swojego męża i dzieci- stają się oni praktycznie niepokonani.
Poprzez swój podziw, swoją aprobatę, uznanie dla osiągnięć mężczyzny łagodnie kontroluje ruch życiowy swojego męża. Dlatego każda kobieta, wychodząc za mąż zawsze zaczyna zmniejszać, a ostatecznie odcina relacje swojego wybranka z jego przyjaciółmi. W czasie kiedy kobieta i mężczyzna nie są jeszcze małżeństwem, to wśród przyjaciół podziw wzbudzają absolutnie inne osiągnięcia jej męża i kierują jego energię w niewłaściwym kierunku – nie w tym, który jest potrzebny do rozwoju rodziny i relacji.
Podziw dla dokonań męża jest procesem energochłonnym. Zabiera on kobiecie dużo energii -pochłania ją a ta się kończy. Przywrócić ją może tylko mężczyzna poprzez to, że nie przestaje podziwiać swojej ukochanej, poprzez fakt, że każdy dzień jest zafascynowany jej pięknem, że jest odurzony jej obecnością. Tęskni za komunikowaniem się z nią, uważnie słucha wszystkich jej doświadczeń i uspokaja ją. W ten sposób otrzymujemy perpetuum mobile. On swoją uwagą, swoją miłością, wiernością sprawia, że ona się odradza i regeneruje siły – ona inspiruje go swoim szacunkiem dla jego osiągnięć. Ten podziw pozwala jemu zachować wysoki poziom samooceny. Pozwala mu podążać naprzód ku nowym poziomom sukcesu. Ona natomiast pozostaje iskrzącym się diamentem dzięki jego słowom: Jesteś jedyna, jesteś najlepsza, jesteś jedyna na całe życie. Dam radę być Twoimi skrzydłami i nawet jeśli spłonę, nadal będę z Tobą.

Kobieta mówi, a wszechświat zamiera, słucha. Kobieta nie tylko komunikuje się ze światem. Kobieta swoim głosem tworzy przestrzeń wokół siebie. Jest moc zawarta w kobiecym głosie.
Przyzwyczajając się do mówienia dużo i nie rozumiejąc swojej mocy, można się potem długo dziwić i zastanawiać, dlaczego życie się nie układa.
Już sam z siebie piękny, melodyjny, śpiewny głos rodzi przyjemne marzenia i fantazje u mężczyzny. A jeśli ponadto głos przekazuje Miłość, wibrację ciepła i akceptację, to jest to duży krok w kierunku harmonijnej komunikacji. W kobiecym głosie kryje się tajemna moc transformacji, siła miłości. A jeśli kobieta zaczyna przeklinać, krzyczeć, to sama tego nie podejrzewając niszczy przestrzeń, nad którą pracowała i którą wypełniała komfortem i ciepłem.
Negatywne wibracje pochodzące od kobiecego głosu mogą zniszczyć mężczyznę i wcale nie są do tego konieczne jakieś złe słowa. Ważna jest sama intonacja – wysokość głosu a nie to, co zostało powiedziane. Ważne jest jak to zostało powiedziane. Z tego powodu tak ważne jest, aby wierzyć w swojego partnera, wspierać go i inspirować, dawać natchnienie. I nie tylko z milczącą miłością – dobre słowo w ustach kobiety działa cuda!
Kobieta jest bliska swoją emocjonalnością samej przyrodzie – mówi również pauzami, dźwiękiem głosu, wyrazem twarzy. Mówi gestami, wyrazem oczu, całym swoim ciałem. Dlatego kobieta harmonijna, wypełniona Miłością, często nie potrzebuje słów aby powiedzieć mężczyźnie wiele z tego, co czuje. Kobieta może również milczeć, ale mężczyzna będący obok poczuje jej nastrój i życzenia. Wszak głos nie jest tylko przekazem dźwiękowym myśli. To jest wyraz. Jeśli źródło tych wibracji jest w kobiecym sercu, wówczas i w świat będzie przekazywać Miłość i pozytywną energię a także otrzyma stosowną odpowiedź. Nie bez powodu mówi się, że kobieta wypełniona miłością może tylko jednym słowem wypowiedzianym łagodnie i z czułością zainspirować mężczyznę do wykonania wielu czynów. I tak naprawdę się dzieje. Po prostu kobieta musi mówić tak, jakby jej głos był głosem serca – głosem samej miłości.  I wtedy zmienia się świat wokół niej.

Rozdział 4. Moc kobiety a włosy

W wielu różnych kulturach, w tym także słowiańskiej istnieje tradycja mówiąca o tym, że włosy nie są wyłącznie kobiecą ozdobą- maja one mnogość różnorodnych funkcji i swoje konkretne przeznaczenie. W tradycji Wedyjskiej uważa się, że kobieta za pomocą włosów chroni swoją uczuciową część psychiki, włosy są przedłużeniem energii umysłu. Włosy są przewodnikami energii, ale żeby tak się działo powinny mieć min. 7 cm długości. Razem z włosami obcinamy nie tylko swoją intuicję, ale też pamięć i przeżycia emocjonalne. Dlatego właśnie człowiekowi, który przeżył olbrzymi ból radzi się ostrzyc włosy. Włosy sięgające niżej punktu w centrum piersi przykrywają centrum energetyczne serca zwane Anahata – czakrę łączącą 3 niższe i 3 wyższe czakry. Anahata napełnia kobietę energią miłości, współodczuwania, miłosierdzia i dobroci.
Czym dłuższe są kobiece włosy, tym wyższy poziom duchowej mocy. Długie włosy okrążają energetycznymi falami chroniąc przed negatywnymi wpływami i dając boską moc.
Na Rusi dziewczęta nosiły długi warkocz, który miał ukryte znaczenie: przykrywał on kręgosłup i tym samym ochraniał czakry- centra energetyczne umiejscowione wzdłuż kręgosłupa.
To napełniało ducha dziewczyny szczególną energią życiową. Warkocz był symbolem zjednoczenia, splecenia w całość życiowych sił świata Jawi, Prawi i Nawi.
Uważano także, że jeden warkocz na głowie dziewczyny to jej więź z Bogiem. Gdy dziewczynę wydawali za mąż zaplatano włosy w dwa warkocze zamiast jednego. Pierwszy aby utrzymywać więź z Bogiem i słyszeć jego głos, drugi aby utrzymywać energetyczną więź z mężem, pobierać energię kosmosu także i dla niego, wspierać go swoją mocą.
W kobiecym warkoczu ukryty jest dobrobyt domu, O tym dawniej wiedzieli wszyscy dlatego też barbarzyńcy podczas najazdów na Ruś jako pierwsze przeprowadzali polowanie na żonę księcia by obciąć jej warkocze i w ten sposób pozbawić siły życiowej zarówno księcia jak i całe miasto .
Na „kosmiczne”  znaczenie włosów można przytaczać wiele przykładów. Do dziś inna nazwa włosów to „kosmy” – od słowa kosmos. Włosy uważane są za anteny pobierające informację z kosmosu. Poprzez długość włosów można regulować ilość oraz szybkość energii trafiającej do mózgu. Czym dłuższe włosy tym większą ilość energii otrzymuje człowiek i tym więcej energii trafia do ciała. W kulturze wschodniej długie rozpuszczone włosy na głowie kobiety uznawane są po dziś dzień za oznakę seksualnego pożądania, które przy surowych zasadach etycznych i pobożności jest niedopuszczalne. Dlatego wschodnie kobiety chodzą z głową przykrytą chustą.

Średnia długość włosów dla kobiety  to długość do pośladków, a normalna, zdolna do zabezpieczenia jej niezbędnego zapasu energii, do kolan. Kobieta z długimi włosami posiada na tyle mocną energetykę, że jest zdolna stworzyć ochronny krąg dla swojego ukochanego mężczyzny i ochronić go swoją energetyką od dowolnych nieszczęść. Mężczyzna otrzymuje ochronę od kobiety, kiedy rozczesuje jej włosy. U Słowian istniała taka tradycja. Rozpuścić włosy kobieta mogła tylko w domu lub na łonie natury, ponieważ rozpuszczone włosy wchłaniają całą negatywną energię. Również pożądliwe myśli mężczyzn. Dziewczyna, która całe dzieciństwo chodzi krótko ostrzyżona,   gdy podrasta staje się rozpustna. Dziewczynkom zaplatano warkocz, który leżąc wzdłuż kręgosłupa, przekazywał energię bezpośrednio do układu nerwowego.  Aby warkocze nie przeszkadzały, zbierano je w kok lub chowano pod chustą. Przykrywanie głowy przez kobiety w miejscach mocy czy świątyniach jest niezbędne, aby osłabić wrażliwość na informację od Wszechświata. Kobieta przykrywając włosy staje się słabsza niż z odsłoniętą głową.

Mówi się, że starsze kobiety powinny mieć włosy krótkie, aby nie sprawiać wrażenia, że na siłę chcą się odmłodzić i przypodobać mężczyznom. Mało kto wie, że starsze kobiety z ostrzyżonymi włosami u wszystkich narodów uważane były za zhańbione. To właśnie u starszych kobiet cała energia życiowych doświadczeń, których przecież jest mnóstwo skupia się we włosach, zapewniając jej i jej rodowi ogromną moc ochronną.

W tradycjach i obyczajach pradawnej Rusi fakt, że kobieta zakrywała głowę chustą miał znaczenie sakralne. Pomagało jej to nie bujać w obłokach , nie trzymać kontaktu ze świadomością rodzaju męskiego. Wszak to mężczyzna żywi swoją świadomość żywiołami powietrza poprzez górną część ciała. Chusta ochraniała porządek myśli i ukrywała włosy- źródło szczególnej mocy jak uważali nasi przodkowie. Każda zmiana w życiu Słowiańskiej kobiety miała swoje odzwierciedlenie na jej okryciu głowy. Tak samo bardzo ważnym elementem codziennego życia było wieczorne rozczesywanie i szczotkowanie włosów. Grzebień był zawsze z naturalnych materiałów takich jak drewno lub kość. Czasami posiadał włosie, zazwyczaj zwierzęce, np. dzika. Celem takiego rytułąłu było sczesanie z włosów wszelkiego rodzaju negatywnych energii nagromadzonych w ciągu całego dnia. Co ciekawe, jeszcze do dziś w wykopaliskach archeologicznych badacze znajdują w kurchanach i innych grobowcach naczynia ceramiczne, bogato zdobione ozdoby i właśnie grzebienie. To świadczy o tym jak ważnym przedmiotem były w życiu dawnych ludów.

Bardzo ważnym obrzędem dla dziewczynki w kulturze słowiańskiej były Zapleciny. Podczas obrzędu uwolnienia umysłu i pierwszej fryzury- dziewczynę obdarowywano pierwszą spódnicą i chustą. Noszenie chusty nie było obowiązkowe dopóki dziewczynka nie osiągała wieku dojrzałości. Obrzęd zaślubin zazwyczaj trwał ponad tydzień i każdemu etapowi tego ważnego aktu twórczego towarzyszył stosowny rytuał z udziałem okrycia głowy. Głównym znakiem zaręczyn była chusta założona na głowę dziewczęcia przez jej ojca w obecności jej koleżanek i starszych kobiet. Podczas całego dnia zaślubin panna młoda zmieniała chustę kilka razy. Młode kobiety obowiązkowo nosiły chusty w jaskrawych barwach – starsze oraz wdowy w barwach ciemnych.

Ostrzyżone włosy i paznokcie należy spalać, ponieważ jeśli wyrzucone części ciała człowieka gdzieś gniją, to wpływa to na cały organizm, powoduje choroby i złe samopoczucie (…).